Kardan adam yapamaz çocuklarla, sevdiğine kartopu atamaz insan, kendi ile mutlu değilse...
Önce kendini sevecek insan!...
İnsan,önce kendini sevecek,kendi ile barışık yaşayacak ki,başkalarını ve doğayı sevsin,doğadaki bir çiçeğin kokusu,bir canlının varoluşa kattığı değeri ve zenginliği görebilsin,sevebilsin...
Önce kendini sevmeli insan...
Kendini sevdi mi,gözler bir başka bakar mavi yeşil hayata...
Bir başka hisseder hayvanların ve bitkilerin ve börtü böceğin güzelliğini...
Sevemez yoksa temmuz sabahının ferahlatan serinliğini...
Usul usul kirpiklere dökülen bembeyaz karın güzelliğini...
Yağmura bereket ve rahmet olarak bakamaz...
Kurşuni bir şafağın huzur veren aydınlığını hissedemez...
Kardan adam yapamaz çocuklarla,sevdiğine kartopu atamaz insan,kendi ile mutlu değilse...
Yemyeşil tarlalarda koşuşturamaz yoksa,sevmezse kendini...
Hayatı sevemez,bahşedilen ömrün kıymetini bilemez...
Bir tebessüm ve bir sıcak merhabanın nasıl mutluluk verdiğini hissedemez...
Tatsız tuzsuz bir hayatın soğuk ve karanlık labirentlerinde savrulup durur,kendine değer vermezse insan...
Suyun,havanın kıymetini bilemez...
İçinde yaşadığımız Dünyanın mucizelerini göremez,duyamaz...
Yaradanı yüreğinde yaşayamaz,kendini bilmezse insan...
Doğanın nimetlerinin farkına varmaz,varamaz...
Tadına varamaz kış Güneşinin,dolunayın ve yıldızların...
Baharın ve meltemin..
Kendini sevmekle başlar herşey...
Sevginin nelere kadir olduğunu göremez...
Önce kendini sevecek insan...
Kendi mucizesini görecek...
Bir ceylanın suya inişini göremez...
Bir incirin ancak temmuz sıcağında,üzümün Ağustos ateşinde demlendiğini bilemez...
Hiçbir canlının tesadüfi olmadığını bilemez...
Kainatın muhteşem dengesini algılayamaz...
Kendini sevmezse insan...
Bir annenin merhametini..
Bir babanın gölgesini...
Bir çocuğun masumiyetini..
Sevdiklerinin kıymetini bilemez...
Kendini sevmezse insan...
Ahmet Timur
